دعا برای ناکوراما و ناکوراماها
– یادداشتی از دکتر محسن بهاروند
دستیار وزیر و مدیر کل حوزه آمریکا وزارت امور خارجه – اختصاصی اقتصاد لرستان
اختصاصی اقتصاد لرستان- تتسو ناکوراما پزشک ژاپنی چند روز پیش در جلال آباد استان ننگرهار افغانستان همراه چند نفر به رگبار بسته شد. وقتی گلوله خورد سرش را از ماشین بلند کرد تا ببیند به چه کسی بدی کرده بود که اینقدر از او کینه دارد. مهاجمان فریاد زدند هنوز زنده است و باز به او شلیک کردند تا مطمئن شوند به قتل رسیده است. او راه برادرش را رفت. برادرش ۳۰ سال پیش در افغانستان امداد گر بود. او هم دکتر بود او را هم کشتند. ناکوراما عهد کرد که راه برادرش را ادامه دهد و بعنوان یک پزشک امداد گر در افغانستان از ۱۸ سال پیش در افغانستان خدمت می کرد. آنقدر به مردم افغانستان خدمت کرد که افغانها به پاس مهربانی هایش به او تابعیت افتخاری افغانستان دادند. ۱۸ سال بدون هیچ چشم داشتی به مجروحان و بیماران افغان کمک کرد. وقتی عکس و فیلم او را دیدم پیرمرد مو سپیدی بود که شکسته شده بود و جز رافت، مهربانی، تواضع و از خود گذشتکی از تصویر او دیده نمی شد. برای او و امثال او کمی گریستم. به جهل فکر کردم و در اندیشه فرو رفتم.
این سوال ذهنم را بخود مشغول می دارد که این پیرمرد لاغر اندام چه خطری برای کسی می تواند داشته باشد؟
او جز خدمت به بیماران و مجروحان و جز امداد گری مگر کار دیگری کرده بود؟
من توکیو را دیده ام. ژاپن را هم دبده ام. یک پزشک ژاپنی می تواند زندگی مدرن و راحت در کشور خود داشته باشد چرا او باید این همه خطر را بجان بخرد و در کشوری چون افغانستان خود را وقف امدادگری کند؟
من یک جواب برای سوال خودم در مورد اینکه چرا او باید کشته شود، یافتم. اصولا ناکوراما هدف نیست. بلکه روح ناکوراما و امثال او خطرناک هستند. یادم افتاد که همین جماعت جاهل خشن به مدارس هم حمله می کنند. به پسر بچه ها و دختر بچه هایی که گناه آنان مدرسه رفتن است حمله می کنند.
چیز مشترکی بین مدرسه، دختر بچه های مدرسه ای ، معلمها، کتابها، جاده ها، دکلهای برق، زنان فعال و ناکوراما هست. همه نشانه تمدن، مهربانی، دلسوزی، انسان دوستی و آرامش هستند. جهل، سیاهی و تروریسم با شخص ناکوراما مشکل ندارد با نتیجه ناکوراما و ناکوراماها مشکل دارند. اینها مثل جن و بسم الله هستند. جهل، کینه و عصبیت اصولا تحمل رفتار، روح و قلب امثال ناکوراما را ندارد. آنها انسانها را خوار و ذلیل می خواهند. آنها خشونت، تخریب، ترس و بیسوادی را دوست دارند و ناکوراما و ناکوراناها را مزاحم و دشمن ذاتی و طبیعی خود می دانند که باید به بدترین شکلی نابودشان کرد.
عجیب است در دل همه ترسها، خشونتها، جهل و سیاهی همواره ناکوراما و ناکوراماهایی هستند که خود را وقف انسانیت می کنند. زخم مجروحی را می بندند و بیماری را تیمار می کنند و خود بیمار می شوند، مجروح می شوند و پرستار ندارند و گاهی بیرحمانه به جرم مهربانی کشته می شوند. برای ناکوراما و ناکوراماها دعا کنیم.